Certosa di San Martino
Certosa di San Martino, czyli kompleks klasztorny Kartuzów znajduje się na wzgórzu Vomero. Został wybudowany w 1325r. Na zlecenie Karola, księcia Calabrii i pierworodnego Roberta d’Angiò. W 1337r. obiekt przeszedł do rąk Kartuzów i przez zdecydowaną większość czasu, znajdował się pod ich opieką. Został konsekrowany w 1368r. Obecnie, w klasztorze przekształconym w XVI w. na budynek w stylu barokowym, mieści się także muzeum historyczne, posiadające zbiory porcelany, miniatury okrętów, dzieła sztuki takich artystów jak Ribera czy Vaccar, pozostałości po Kartuzach oraz kolekcję szopek neapolitańskich, które są jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli neapolitańskiej sztuki ludowej. Aby dotrzeć do Certosa di San Martino, wystarczy wsiąść w kolejkę Funicolare di Montesanto.
Zaszczytną funkcję architekta klasztoru Kartuzów objął sieneński artysta Tino di Camaino, już znany dzięki pracom przy Duomo w Pizie. Po jego śmierci, zastąpił go Attanasio Primario. Obecnie, z pierwotnego projektu Tino di Camaino, zachowały się obszerne podziemia w stylu gotyckim. Jak wynika z badań, budynek miał być wzorowany na antycznym zamku obronnym w Belforte.
Powiększenie klasztoru
W 1581 r. postanowiono powiększyć klasztor. Powołany do tego zadania architekt Giovanni Antonio Dosio, miał przekształcić surowy dotychczas wygląd gotyckiego budynku na dekoracyjny i wyrafinowany styl barokowy. Z powodu powiększającej się liczby mnichów, dobudowano także nowe cele. Później, pracę jako architekt przy restrukturyzacji obiektu, kontynuował Giovan Giacomo di Conforto.
44 lata później, 6 września 1623r. Znany architekt Cosimo Fanzago. To właśnie dzięki niemu, klasztor zyskał swój unikalny i niezwykle bogaty artystycznie wygląd. Fanzago zdecydował się pracować z tymi samymi artystami, którzy wcześniej pracowali na zlecenie Dosio, czy di Conforto. Ponadto, sprowadzał materiały najwyższej jakości (np. białe antyczne marmury z wykopalisk z Rzymu, czarne z Belgii inne z Hiszpani, czy Francji).
Kolejne zmiany w wystroju klasztora przeprowadził ok. 1723r. architekt-scenarzysta Nicola Tagliacozzi Canale, który wprowadził dekoracje wnętrza klasztoru bardziej w stylu rokoko, charakteryzującym się doskonałą harmonią pomiędzy malarstwem, rzeźbą a architekturą.
W 1799r. Kompleks klasztorny doznaje szkód w wyniku rewolucji i dostaje się do rąk Francuzów. Pięć lat później, mnisi odzyskują klasztor, jednak nie na długo, gdyż w 1812r. Staje się siedzibą wojska. W 1831r. budynek zostaje zupełnie opuszczony z powodów remontu. Dopiero w 1836r. mnisi odzyskują na stałe swą posiadłość. W 1867r. w klasztorze Kartuzów otwarto Muzeum Narodowe.
Kościół posiada sześć kaplic o niezwykłym walorze dekoracyjnym z przełomu XVI i XVIIIw. Warto tam zajrzeć, by na własne oczy przekonać się o kunszcie artystycznym najwybitniejszych architektów, malarzy i rzeźbiarzy włoskich epoki baroku i rokoko.
W klasztorze można podziwiać freski takich autorów, jak: Micco Spadaro, Giovanni Baglione, czy Belisario Corenzio.
Muzeum znajdujące się we wnętrzach klasztoru, posiada w swych zbiorach m.in. liczne dzieła takich artystów, jak: José de Ribera, Luca Giordano, Francesco de Mura, czy Battistello Caracciolo. Ponadto, znajdują się tam również kolekcje porcelany z Capodimonte, czy liczne szopki bożonarodzeniowe o niezwykle artystycznym charakterze. Znajdują się tu także rzeźby słynnego rzeźbiarza Pietro Berniniego, takie jak: la Madonna col Bambino e San Giovannino.
Godziny otwarcia:
otwarte codziennie od 8.30 do 19.30 oprócz środy. Recepcja zamykana jest godzinę wcześniej.
Cena biletu:
cały: 6 euro
ulgowy: 3 euro
(Ceny biletów mogą ulec zmianie.)
Bilet darmowy: dla obywateli Unii Europejskiej poniżej 18 roku życia, a także w pierwszą niedzielę miesiąca.
Neapol – gdzie spać?
