Teatr San Carlo

, Tagi , , , , , , , , ,

Historia Teatru San Carlo

Teatro San Carlo, uchodzący za największy i najstarszy teatr operowy istniejący na terenie Włoch, stanowi wyjątkową atrakcję turystyczną Neapolu i jeden z absolutnych must-see w okolicy.

Zbudowany w 1737 r., stanowi część Pałacu Królewskiego, znajdującego się na Piazza del Plebiscito.

Ze względu na wystrój wewnętrzny obiektu oraz na arkady z podcieniami dopełniające fasadę, Teatr San Carlo został zaliczony do jednego z najpiękniejszych oper świata.

Sezon operowy w Teatrze San Carlo

Sezon operowy w Tetrze San Carlo rozpoczyna się późnym styczniem i trwa nieprzerwanie aż do maja, z sezonem baletowym trwającym od kwietnia do wczesnego czerwca. Początkowo gmach mógł pomieścić 3285 miejsc siedzących, w chwili obecnej zostały one zredukowane do 1414 miejsc.

Teatr San Carlo powstał na życzenie Króla Burbonów Carlo VII, który to zamierzał zastąpić zbyt mały i stary Teatr San Bartolomeo, znacznie większym i bardziej zachwycającym obiektem. Nowy budynek opery był zaprojektowany przez architekta Giovanni Antonio Medrano i dyrektora artystycznego teatru San Bartolomeo, Angelo Carasale. Słynne audytorium w kształcie podkowy, zbudowane za koszt 75,000 dukatów, jest uznawane za najstarsze na świecie. Wnętrze ma 28, 6 metrów długości i 22, 5 metrów szerokości, posiada łącznie 1379 miejsc siedzących a w całości jest w stanie pomieścić wewnątrz ponad 3000 osób.

Jak stwierdził kompozytor Louis Spohr, po dokonaniu pomiaru rozmiaru względem właściwości akustycznych:

„Nie istnieje lepsze miejsce dla baletu, czy też pontomimy. Sceny bitewne wraz z wojskiem i kawalerią, sztormy na morzu mogą być przedstawiane tutaj bez ryzyka efektu kiczu, czy tandety. Lecz dla samej opery, budynek jest zbyt duży. Bez problemu słychać jedynie najwyższe i najbardziej donośne tony śpiewaków o wyjątkowo silnych głosach, takich jak: Isabella Colbran (Prima Donna Teatro San Carlo i późniejsza żona Rossiniego), czy Signori Nozzari, Benedetti, i inni.”

Budynek Teatru San Carlo

Sam budynek operowy jest podziwiany przede wszystkim ze względu na swą architekturę, złote dekoracje i wnętrze w kolorach złotym i niebieskim będącymi oficjalnymi kolorami rodziny dynastii Burbonów.

13 lutego 1816 roku, w Teatrze San Carlo wybuchł pożar, który doszczętnie zniszczył część obiektu. W ciągu kilku miesięcy, na zlecenie Króla Ferdynanda IV odbudowano i zmodernizowano zniszczony budynek. Teraz audytorium, również w kształcie podkowy, mieściło 1444 miejsc siedzących. Powiększono też rozmiary proscenium. Na suficie powstał fresk autorstwa Antonio, Giuseppe i Giovanni Cammarano przedstawiający Apollo z Minerwą i najwybitniejszymi poetami świata.

W czasie II Wojny Światowej, budynek opery został zniszczony przez bombardowania. W 1943 r. podczas wyzwolenia Neapolu, Peter Francis z Królewskiej Artylerii, zorganizował odbudowę zniszczonego foyer i otworzył na nowo budynek teatru.

Na progu XXI wieku, region Campania zmodernizował obiekt za kwotę 67 milionów euro, dostosowując go do nowych  standardów. 27 stycznia 2010 roku, w 254 rocznicę urodzin Mozarta,  budnek opery został na nowo otwarty.

Kompozytorzy w Teatrze San Carlo

Na przestrzeni lat, budynek Teatro San Carlo gościł najwybitniejszych włoskich kompozytorów. Od 1815 r. do 1822 r. jego dyrektorem artystycznym był Gioacchino Rossini. W tym czasie Rossini stworzył takie opery jak: „Elisabetta, regina d’Inghilterra”, „La gazzetta”, „Otello, ossia il Moro di Venezia”, „Armida”, „Mosè in Egitto”, „Riziardo e Zoraide”, „Ermione”, Bianca e Falliero”, „Eduardo e Cristina”, „La donna del lago”, „Maometto II”, „Zelmira”. Po jego wyjeździe, funkcję tę przejął Gaetano Dionizetti, tworząc dla teatru 16 oper, aż do 1838 r. W 1841r. rozpoczął z teatrem współpracę Giuseppe Verdi tworząc opery „Oberto Conte di San Bonifacio”, „Alzira”, „Luisa Miller”, czy też „Gustavo III”. Z powodu cenzury, ta ostatnia opera nigdy jednak nie została wystawiona w swej pierwotnej wersji ani pod takim tytułem. Dopiero w 2004 r., w Rzymie, po wielu korektach, wystawiono ją pod nowym tytułem „Un ballo di maschera”.

Do Zjednoczenia Włoch w 1861 r. Neapol cieszył się sławą muzycznej stolicy Półwyspu Apenińskiego. Potem stał się nią Mediolan, dzięki swej La Scali.

Neapol – gdzie spać?

Najlepsze hotele w Neapolu

Poprzedni

Uniwersytet Fryderyka II w Neapolu

Punkt wycieczki objazdowej – Neapol

Następny

Dodaj komentarz